
اکنون چند وقتی است که میدانیم کاوشگر وویجر ۲ نیز در پی همتای پیشین خود (وویجر ۱) آخرین مرزهای منظومهی شمسی را درنوردیده و هماینک به فضای میانستارهای پیوسته است. این خداحافظی غمانگیز بشر با آخرین دستاوردهای ۵۰ سالهی خود، تلنگری دیگر برای نژاد بشر است؛ تلنگری که میگوید شاید نسل بعدی ما همان نسلی باشد که در سدهی آینده تمدن خود را به فراسوی منظومهی شمسی (فراتر از ابر اورت) خواهد برد. ورود دومین ساختهی بشر به قلمروی میانستارهای میتواند نشانهای بر فرارسیدن زمان گذار ما از ساکنین منظومهای به مسافران قلمروی سایر ستارگان کهکشان راه شیری باشد.
و کسی چه میداند؛ شاید آنجا همان میعادگاه دیدار با بیگانگانی باشد که سالها است ملاقات با آنها را چشم نهادهایم.
تقدیر ما برای ترک زمین گریزناپذیر است؛ تنها عامل مجهول، زمان آن است
شکی نیست که درنهایت روزی ما مجبور خواهیم شد زمین، این سکونتگاه دوستداشتنی خود را به مقصد جهانی دیگر ترک گوییم؛ دلیل این اتفاق میتواند فجایع بزرگی باشد که روزی زمین ما به چشم خواهد دید؛ در کمتر از یک میلیارد سال دیگر خورشید آنقدر گرم و متورم خواهد شد که تمامی اقیانوسهای زمین بخار میشود. یا خیلی قبلتر از آن، میتوان برخوردی عظیم با یک سیارک را در چند صد میلیون سال آینده متصور شد. تغییرات شدید اقلیمی نیز طی چند هزار سال میتواند زندگی را برای ساکنین زمین تبدیل به جهنمی واقعی کند. یا بدتر از همه، شاید وقوع یک جنگ هستهای در جهان طی چند دهه یا چند سدهی آینده، ما را برای ترک زمین آماده کند. در هر حال، برنامهی خروج ما از سیاره قطعی است و تنها مجهول این معادلهی دردناک، زمان وقوع آن است.
سفر میان ستاره ای / interstellar journey
در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۷، ما اولین جرم میانستارهای را در منظومهی شمسی رصد کردیم. همانطور که پیشتر در زومیت منتشر شد، اومواموا (Oumuamua) میتواند دستاوردی غریب از تمدنی بیگانه باشد که به مرزهای منظومهی شمسی ما رسید. دور از ذهن نیست که در قرن بعدی، ما نیز بتوانیم چنین دستاوردهایی مشابه را به قلمروی منظومههای بیگانه اعزام کنیم.
ادامه خواندن “سفر در میان ستارگان؛ آیا ما برای ترک زمین آمادهایم؟”